poniedziałek, października 09, 2017

Ten jeden dzień



A gdybyś tak dziś była w stanie ocenić, która z przeżywanych przez ciebie chwil będzie TĄ chwilą, którą opowiesz wnukom, która stała się częścią ciebie i bez niej nie byłabyś tą samą osobą?

Zakochujesz się, śmiejesz, patrzysz w oczy, a potem płaczesz i nienawidzisz, bo miało być na zawsze, a było tylko na wakacje. Potem każdego dnia stajesz się lżejsza, żeby na studiach zobaczyć go na ulicy i szukać w pamięci informacji, jak on w ogóle miał na nazwisko, bo lubiłaś go kiedyś - był miłym chłopakiem. Ale tak naprawdę zachwycił cię kiedyś ten, który na koloniach kupił ci Frugo o smaku kiwi. Pamiętasz dokładnie jak wyglądał i jak się nazywał chociaż widzieliście się przez jeden dzień waszego życia.

Zawalasz egzamin na studiach i tracisz przez to stypendium, płaczesz całą noc, śpisz w ubraniu i sznurze korali, który uwiera. Potem zmuszasz się, żeby wyjść na spacer i zatrzymujesz się na łące, która cię zachwyca. A za kilka lat wszystkie twoje spacery zlewają się w ten jeden, kiedy zobaczyłaś pole pełne maków i zrozumiałaś, że wszystko będzie dobrze. A z całego egzaminu pamiętasz tyle, że dwója była w kolorze zielonym i do tej pory budzi twój uśmiech, bo lubisz zielony. Po stracie stypendium musiałaś iść do pracy, żeby dorobić, więc zahaczyłaś się gdzieś tylko na dwa dni i zostałaś w tej firmie do dziś. Dzięki temu byłaś jedną z kilku zaledwie osób ze studiów, które po otrzymaniu dyplomu miały zapewnioną pracę - luksus dla ludzi po polonistyce.

Marzysz o wejściu na Empire State Building, a kiedy w końcu to robisz przez trzy kolejne miesiące opowiadasz o tym znajomym. Ale dopiero, kiedy mając prawie trzydzieści lat zjeżdżasz na sankach razem ze swoim trzylatkiem z górki, z której zjeżdżałaś w dzieciństwie, dowiadujesz się jak to jest mieć cały świat w zasięgu ręki i śmiać się do utraty tchu.

Wypijasz wiele kaw z przyjaciółką, ale pamiętasz tylko tę jedną powoli sączoną na drewnianych schodach i papierosem w ręku, rozmawiając o niczym i sama nie wiesz, dlaczego akurat ta jedna z wielu została w twoim krwiobiegu na zawsze, mimo że właściwie to nawet ci nie smakowała. Zdecydowanie lepsza była ta kilka lat później ze Starbucksa, kiedy idąc Nowym Światem sparzyłaś sobie język, spiesząc się na zajęcia a jakiś chłopak w niebieskiej bluzie omal nie potrącił cię rowerem na chodniku. Setki kaw, a właściwie tylko dwie, które coś znaczyły.

Za kilka lat zachód słońca stanie się tylko jednym zachodem - tym za olszyną przed domem, a wschód takim jak ten pewnego dnia, kiedy w letni poranek zauważyłaś jastrzębia na dębie za oknem, chociaż byłaś jeszcze tak otumaniona snem, że równie dobrze mogła to być sroka na topoli. Nie ma żadnego znaczenia, że źle oceniłaś sytuacje.

Tak samo jak wtedy, kiedy spotkałaś pewnego chłopca przypadkiem i byłaś przekonana, że to tylko jeden taniec i jeden całus, a on trzynaście lat później dalej zabiera ci kołdrę i podpiją twoją kawę.

Rodzisz dzieci i twój świat staje na głowie. Wchodzisz w rolę, w której nigdy siebie nie widziałaś, a potem nie jesteś sobie w stanie wyobrazić życia bez tej dwójki. Wstajesz piętnasty raz jednej nocy, bo kolki albo idą zęby i ledwo stojąc na nogach o czwartej rano widzisz oczami wyobraźni, że ich ręka wyślizguje się z twojej - idą na studia i zakładają rodziny. I płaczesz, że ta noc minie.

Nigdy nie wiesz, czy dzień, w którym właśnie się obudziłaś nie jest TYM dniem, w który kiedyś zleją się inne lub czy nie stanie się twoim najcenniejszym ze wspomnień. Któregoś ranka zupełnie bezwiednie podśpiewujesz Niebo do wynajęcia i uświadamiasz sobie, że po kilkunastu latach w końcu zrozumiałaś, o co w niej chodzi.

Zdjęcie pochodzi stąd


Brak komentarzy: